Onze eerste ontmoeting

Ik ontmoette de prinses voor het eerst in het oude stadje Lausanne. De prinses was het mooiste wat ik ooit in mijn leven had gezien. Ik wist meteen dat ik naar haar op zoek was. Zij was de persoon die ik zocht, zonder het te weten. Haar poëzie, haar gevoeligheid, haar dromen, haar idealen, ze kwamen allemaal perfect overeen met de mijne.

En toch liep de prinses met een lelijke wond in haar borst rond. Ze vertrouwde me toe en legde me uit hoe haar jeugdwond haar het vertrouwen in zichzelf had doen verliezen. De ondoordachte daden van haar ouders, die eerst uit elkaar waren gegaan en vervolgens waren gescheiden toen ze pas zeven was, hadden een diep trauma in haar achtergelaten. Dat had een muur, een barrière, tussen de prinses en haar dromen gecreëerd.

De prinses vertrouwde me zo diep dat ze me de maan vroeg. Ze vroeg me om haar te helpen genezen en haar te helpen gerechtigheid te verkrijgen voor haar gebroken recht. Ze vertrouwde me de missie toe om haar familie te laten begrijpen wat ze allemaal had doorgemaakt, door hun schuld.

Om die reden heb ik besloten te schrijven in een taal die ik niet spreek. Een taal die het echter gemakkelijker maakt om de barrières te slechten bij hen die niet willen luisteren en die niet de moed hebben om de waarheid te erkennen.

Ik heb mezelf uitgeroepen tot Prins van Liesbos omdat ik een nobele ziel heb die degenen die de prinses pijn doen, niet begrijpen. Ik kom niet uit Nederland en heb het Liesbos nog niet bezocht. De prinses heeft me echter laten weten dat dit bos een belangrijke rol in haar jeugd heeft gespeeld. En daarom is het een bekende naam voor degenen die haar pijn doen.

Zes en een half jaar geleden behandelden ze me als een mens van de tweede of derde categorie, toen ik probeerde hen duidelijk te maken dat het niet goed ging met de prinses. Ze weigerden naar me te luisteren, ze weigerden me te geloven en beschuldigden me in plaats daarvan van alles en nog wat. Hun woorden waren smakeloos en onnodig schadelijk. En daarom is het voor mij een belangrijke overwinning dat ik mijn naam publiekelijk mag associëren met die van de prinses, gezien hoe ik behandeld ben. Bovendien is mezelf de bijnaam Prins van Liesbos geven misschien wel de ultieme provocatie voor degenen die mij de behandeling gaven die slaven drie eeuwen geleden kregen.

En ja, zelfs als ik vergeef en vergeef, zelfs als mijn hart zuiver is, zelfs als ik alleen maar wacht op een handdruk om vrede te sluiten, is het mijn bedoeling om in de tussentijd te provoceren. Ik weiger te kwetsen. Ik zal geen wraak nemen.

Maar ik zal wel gerechtigheid zoeken en verkrijgen, dat staat vast. Voor mezelf, en belangrijker nog, voor de gebroken jeugd van de prinses. Dat is het doel van alles wat ik doe, van al mijn provocaties, gericht op het aan het wankelen brengen van de valse zekerheden die de Heer van Breda en zijn hele hofhouding koesteren.

Mijn naam is Erik Vincenti Zakhia en de prinses heet Annelies Broeders ( https://anneliesbroeders.blogspot.com/ ).

Ik verberg me niet langer in het bos, waar ik me van 2018 tot 2023 schuilhield.

Ik draag niet langer de vernedering van valse beschuldigingen die me al een tijdje het zwijgen hebben opgelegd. Ik ben niet langer bang voor degenen die hun macht misbruiken zonder erbij na te denken, zonder zich af te vragen of ze een onschuldig persoon pijn doen.

De Heer van Breda mag dan een machtige tiran zijn met een zeer groot hof, toch is hij degene die loog, hij is degene die alle pijn en ellende in het hart van zijn dochter niet zag. En ik sprak vanaf het begin de waarheid. Uiteindelijk zegeviert de waarheid altijd.

Heer van Breda, uw arrogantie is geteld. Ik wil niet dat uw heerschappij eindigt, want ondanks alles voel ik vriendschap en respect voor u. Maar u zult geen andere keuze hebben dan de waarheid te erkennen en ernaar te handelen. Het is een daad van vrede en verzoening die van u wordt verlangd.

U zult de ware betekenis van het woord "vergeven" moeten leren.